Metalografia to nauka o mikrostrukturze różnych metali. Ściślej rzecz ujmując, jest to dyscyplina naukowa zajmująca się obserwacją budowy chemicznej i atomowej tych materiałów i jako taka ma kluczowe znaczenie dla określenia niezawodności produktu. Technikami metalograficznymi można wytwarzać nie tylko metale, ale także materiały polimerowe i ceramiczne, stąd określenia plastografia, ceramografia, materiałografia itp.
Sekcje i cięcie
Większość próbek metalograficznych należy podzielić na sekcje, aby ułatwić ich obróbkę. Sposób cięcia zależny jest generalnie od rodzaju materiału, dlatego można wyraźnie rozróżnić cięcie ścierne (metale), cienkie skrawanie mikrotomem (tworzywa sztuczne) oraz diamentowe cięcie płytek (ceramika). Procesy te są stosowane głównie w celu zminimalizowania uszkodzeń, które mogłyby zmienić mikrostrukturę materiału i samą analizę.
Analiza metalograficzna dostarcza naukowcowi informacji o uziarnieniu, strukturze fazowej, strukturze krzepnięcia itp. Najczęstszy sposób prowadzenia analizy metalograficznej.
Polerowanie
Celem tego procesu jest usunięcie uszkodzeń powstałych w wyniku cięcia i szlifowania płaskiego. Zwykle odbywa się to za pomocą ścierniwa diamentowego ze względu na wiele mniejszych krawędzi tnących, które powodują minimalne uszkodzenia powierzchni. Dobrze wykonane polerowanie zgrubne jest powodem do poświęcenia minimalnej ilości czasu na dalsze (końcowe) polerowanie.
Polerowanie końcowe służy do usunięcia uszkodzeń powierzchni, a nie uszkodzeń spowodowanych cięciem i/lub szlifowaniem płaskim. Jeśli uszkodzenia z tych dwóch etapów nie zostały całkowicie usunięte, polerowanie zgrubne należy powtórzyć przed przejściem do ostatniego etapu polerowania.
Celem wytrawiania jest optyczne wzmocnienie cech mikrostrukturalnych materiału (wielkość ziarna, cechy fazowe itp.). Najczęściej stosowaną techniką jest wytrawianie chemiczne, ale inne techniki obejmują: wytrawianie stopioną solą, wytrawianie elektrolityczne, wytrawianie termiczne i wytrawianie plazmowe.
Oświetlenie
Jest to najpowszechniejsza technika oświetlania w analizie metalograficznej. Ścieżka światła dla oświetlenia BF biegnie od źródła, przez soczewkę obiektywu, odbija się od powierzchni, wraca przez obiektyw i wraca do okularu/kamery. W ten sposób niepłaskie powierzchnie (pęknięcia, pory itp.) wydają się ciemniejsze w porównaniu do płaskich powierzchni, które tworzą jasne tło.
